Codziennie na drogach dochodzi do wielu zdarzeń, w których niestety szkodę ponoszą nie tylko kierujący, ale również inni użytkownicy (na przykład piesi). Kwestia odpowiedzialności za szkodę wywołaną na osobie w zdarzeniu drogowym, rodzaju przysługujących świadczeń i ich wysokości – jest regulowana od 2003 roku ustawą o Ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.
W drodze powyższej ustawy wprowadzono model, w którym za szkodę na osobie odpowiedzialność ponosi ubezpieczyciel a nie sprawca wypadku. Jest to korzystne rozwiązanie zarówno dla sprawcy jak i poszkodowanego: pierwszy (o ile opłaca składkę na ubezpieczenie OC komunikacyjne) może nie obawiać się nagłego, wysokiego wydatku związanego z rekompensatą wyrządzonej szkody, zaś drugi może liczyć na to, że należne mu świadczenie zostanie wypłacone.
Jeżeli w wyniku zdarzenia drogowego dojdzie do szkody na osobie, odszkodowanie zostanie przyznane, jeżeli winę za nie ponosi posiadacz pojazdu (bądź kierujący). W sytuacji, gdy do powstania szkody przyczynił się sam poszkodowany, należne mu świadczenie może ulec zmniejszeniu. Bezpośrednio po wypadku należy pamiętać o następujących kwestiach. Sprawca wypadku (prowadzący pojazd) powinien zatrzymać swój samochód, podjąć niezbędne kroki aby zapewnić bezpieczeństwo na miejscu zdarzenia (na przykład ustawienie trójkąta ostrzegawczego) oraz (o ile nie ma osób zabitych i rannych) usunąć swój pojazd z drogi, aby ten nie utrudniał ruchu innym. Na żądanie poszkodowanego powinien podać swoje dane osobowe, a także informacje dotyczące zakładu ubezpieczeń, w którym zawarł umowę o obowiązkowym ubezpieczeniu odpowiedzialności cywilnej. Jeżeli sprawca nie posiada polisy OC, nie przyznaje się do spowodowania wypadku bądź nie wiadomo kto jest za niego odpowiedzialny, jest pod wpływem środków odurzających bądź alkoholu oraz jeżeli na miejscu zdarzenia są zabici bądź ranni, możemy wezwać policję. Już po wypadku poszkodowany powinien zgłosić szkodę u ubezpieczyciela sprawcy. Można to zrobić telefonicznie, dzwoniąc na infolinię danego Towarzystwa Ubezpieczeń, osobiście w siedzibie ubezpieczyciela bądź przez Internet- wypełniając właściwy formularz na stronie Towarzystwa Ubezpieczeń. Jeżeli sprawca nie posiada umowy ubezpieczenia OC, możemy dochodzić naszych roszczeń od Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego. Występując z roszczeniem przeciwko ubezpieczycielowi należy również pamiętać o przygotowaniu pełnej dokumentacji medycznej, uzasadniającej nasze żądanie.
Ostatnią, najistotniejszą kwestią przy szkodach osobowych z OC sprawcy wypadku jest to, jakich świadczeń możemy się domagać. Przede wszystkim przysługuje nam (na podstawie art. 445 Kodeksu Cywilnego w związku z art 444 kc.) zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę. Jego celem jest pomniejszenie cierpień psychicznych i fizycznych poniesionych w wypadku a wysokość zależy od okoliczności danego, konkretnego przypadku. Sądy biorą tu pod uwagę chociażby długotrwałość choroby czy też możliwość dalszego wykonywania pracy zarobkowej. Rozpatrywane jest również to, czy poszkodowany przyczynił się do powstania szkody (co może wpłynąć na zmniejszenie wysokości zadośćuczynienia). Oprócz zadośćuczynienia możemy liczyć na zwrot kosztów związanych z leczeniem (rozumiane przez Sądy szeroko, między innymi uwzględnia się tu koszty zakupu lekarstw, czy też dojazdów na rehabilitację). Jeżeli w wyniku wypadku śmierć poniósł poszkodowany, a do prowadziło to do pogorszenia się sytuacji życiowej jego bliskich, można liczyć na stosowne odszkodowanie. Ponadto można przyznać rentę m.in. uzupełniającą (jeżeli poszkodowany utracił w całości lub części zdolność do wykonywania pracy zarobkowej) bądź rentę z tytułu zwiększonych potrzeb (konieczność zapewnienia stałej opieki). Osoby uprawnione do wystąpienia z roszczeniami to przede wszystkim poszkodowany ale również jego przedstawiciel ustawowy (na przykład małżonek) lub inna osoba na podstawie stosownego pełnomocnictwa.
